ایست گاه اندیشه سبز

دوستان : همه مطالب این وبگاه طوری انتخاب شده که برای همه عزیزان در زندگی مفید باشه ، پس با دقت مطالعه کنید

فقر فرهنگی ...

یه متن کوچیک اما خوب اماده کردم براتون امیدوارم خوشتون بیاد

ما انسانهای عجیبی هستیم

وقتی به دستفروشی فقیری میرسیم که جنس خود را به نصف قیمت می فروشد با

کلی چانه زدن او را شکست میدهیم و اجناسش را به قیمت ناچیز می خریم و ازین

کار به خود میبالیم و احساس پیروزی و غرور میکنیم

بعد به کافی شاپ لوکس شخص ثروتمندی میرویم و یک فنجان قهوه را ده برابر قیمت

نوش جان میکنیم و انعامی اضافه نیز روی میز میگذاریم و شادمانیم.

شادمانیم که فقیران را فقیر تر میکنیم

شادمانیم که ثروت مندان را ثروتنمند تر میکنیم

این است فقر فرهنگی

خدایا کمکمون کن بزرگ شیم ...

نظرات (۱)

۲۵ آذر ۹۴ ، ۲۳:۲۲

amir

بخش‌هایی از این نظر که با * مشخص شده، توسط مدیر سایت حذف شده است

داریم تو زندگی خودمون غرق می شیم، داریم انسانیت و فراموش می کنیم..(داستان واقعیست)

چند روزپیش پیرمردی رو سوار کردم، داستانش و بخون تا مطمعاً بشی حرف بی ربط را نمی زنم.

نزدیکِ70 سال بود که از خدا عمر گرفته بود و با اون قامت رنجورش رو به روی تره بار محل ایستاده بود. دو تا شیر سهمیه ای دستش بود و یه بسته لوبیا! بنده خدا تنها یک کت به تن داشت و می لرزید، به همه رو می زد که سوارش کنن، اما...

اول ردش کردم! بعد ایستادم و صداش کردم، گفتم "پدر جان تا کجا میری؟" مسیرش با من یکی نبود اما دلم سوخت گفتم ثواب داره. تا نشست شروع کرد

" خدا خیرت بده جوون، خیلی واستادم اما هیشکی سوارم نمی کنه، بد زمونه ای شده.." *** ** ***** ** * ***** *** * ادامه داد "پسرم من چطوری زندگی کنم، به خدا کاری کردن که با سیب زمینی و نون هم نمی تونیم بگذرونیم. من یه باز نشتم و بهم 650حقوق میدن ، 6 تا دختر دارم و یه پسر کوچیک آخه مگه میشه" بغض گلوش و گرفته بود، پاش و فشار دادم و گفتم "عیبی نداره پدرم ، همه می دونیم چه خبره ، این جوری نمی مونه درست میشه" با اشک گفت: "به خدا اینقدر بهم فشار عصبی اومده که قند خونم رسیده به 300 ، 15 کیلو کم کردم، نمی دونم جواب بچه هام و چطور بدم، روو ندارم بهشون نگاه کنم "

از بغض داشتم خفه می شدم، مطمعاّ بودم که دروغ نمی گه و تصمیم گرفتم بهش کمکی کنم، 50 تومن از جیبم در آوردم و گذاشتم کف دستش. یهو غافل گیر شد و زد زیر گریه. من رو به روی پیر مردی نشسته بودم که داش جلوم هق هق میکرد، می گفت تو رو خدا رسوند، تو رو عباس رسونده...

جوری گریه می کرد که حرف هاش و نمی فهمیدم، فقط دعا میکردم و...

شمارش و گرفتم و گفتم نگران نباش. از ماشین که پیاده شد، زدم زیر گریه، از اون گریه هایی که دست خودت نیست، باورم نمی شد 50 هزار تومنی که خرج معمولیِ یه پیتزا خوردنِ من و خیلی ها مثل منه، اینطوری می تونه کسی و خوشحال کنه. یادم افتاد که چقدر درگیرِ کارمم، یادم افتاد من به فکر مهمونی رفتنامم و خوش گذرونیم و خیلی ها هستن که هنوز تو صف شیر سهمیه ای وای میستن!

نمی خواستم اشک تو در بیارم ، فقط می خوام یه چیزی بگم، "انسانیت و فراموش نکنیم، اینقدر تو زندگیِ خودمون غرق نشیم، دور و ورمون و ببینیم،از این کنج امنی که برای خودمون ساختیم در بیایم."

به خدا اگه همدل نباشیم و وجدان نداشته باشیم، پس من و تو چه فرقی با یه حیوون داریم؟

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

کد امنیتی *